nota 1

UNIT PELAJARAN 1

SEJARAH PERKEMBANGAN KAEDAH PENGAJARAN MURID-MURID BERMASALAH PENDENGARAN

Hasil pembelajaran

Di akhir unit ini, anda diharap dapat:

1.    Menerangkan sejarah perkembangan pendekatan-pendekatan pengajaran

2.    Menjelaskan ciri-ciri pendekatan pengajaran

3.    Menjelaskan perbezaan konsep bahasa isyarat dan komunikasi seluruh

PENGENALAN

Ahli-ahli lingusitik yang yang berkaitan dengan pengajaranh dan  pembelajaran bahasa terhadap kanak-kanak pekak berpendapat terdapat  dua aliran besar  iaitu : Pertama, kaedah lisan atau kaedah Jerman yang terutama menggunakan dan mengajarkan lisan sebagai alat pengungkapan, serta bacaan bibir sebagai alat penerimaan maklumat  komunikasi dan Keduanya kaedah manual (kaedah isyarat) atau kaedah Perancis yang menggunakan isyarat dan ejaan jari sebagai satu alat penerimaan serta pengungkapan diri. Pada hakikatnya telah berabad-abad lamanya terjadi pertentangan antara penganut kedua-dua aliran ini yang masing-masing mengemukakan argumentasi tentang kelebihan kaedah mereka.  walaubagaimanapun kedua-dua kaedah itu berkembang sejak awal dalam sejarah pendidikan kanak-kana pekak, sebagaimana dapat dikumpul dari pelbagai sumber antara lain oleh  Mullholland  (1980) dan  Evans (1982).

SEJARAH PENDEKATAN PENGAJARAN MURID BERMASALAH PENDENGARAN

Sejarah merakamkan pendidikan formal orang pekak bermula pada penghujung abad ke 16 di Sepanyol. Guru pertama orang pekak biasanya diakitakan dengan Pedro Ponce de Leon ( 1520 -1584 ) dengan mengajar kanak-kanak pekak bercakap. Juan Martin Pablo Bonet ( 1579 – 1620) dalam bukunya The Reduction of Letters pf the Art of Teaching the Mute to Speak ) mengemukakan startegi pengajaran bahasa untuk kanak-kanak pekak melalui;

a.    Kanak-kanak pekak harus diajar abjad tangan ( dasar yang sama seperti  dalam ASL sekarang ).

b.    Ahli keluarga yang hidup serumah dengan kanak-kanak pekak mesti belajar abjad tangan.

c.    Kanak-kanak pekak diajar membunyikan tiap-tiap huruf bermula dengan huruf vokal.

d.    Kanak-kanak pekak diajar tentang sukukata dan diikuti perkataan

e.    Kanak-kanak pekak yang telah menguasai perbendaharaan kata hendaklah diajar  bahasa dengan cara memperkenalkan tatabahasa secara sistematik.

Dalam buku tersebut beliau turut merakamkan berkenaan dengan pembacaan bibir, iaitu;

	‘Untuk orang pekak dan bisu memahami apa-apa yang dikatakan kepadanya dengan gerakan bibir dan lidah, maka tidak  diperlukan pengajaran:.. gerakan - gerakan itu, dengan sistem yang membolehkan orang-orang pekak bisu memahami dari bibir sahaja, tidak dapat dilakukan dengan pengajaran.

 

Charles Miche de L’Epee ( 1712-1789 )  menggunaka isyarat-isyarat untuk berkomunikasi dengan kanak-kanak  pekak. Beliau percaya kanak-kanak pekak bekemampuan untuk berfikir dan menyatakan sebab musabab melalui penggunaan isyarat. Dengan yang demikian beliau mengambil isyarat-isyarat daripada orang pekak di Paris dan memperkembangkan perbendaharaan isyarat-isyarat ini dan memperkenalkan isyarat-isyarat metodik  dengan tujuan untuk menimbulkan isyarat   m manual method sebagai lawan kepada kaedah lisan ( oralist method ). Kaedah tangan meluas penggunaannya di Eropah dan merebak ke Amerika Syarikat  melalui Thomas Hopkins Gallaudet yang mempelajari kaedah tangan di Paris dan membawa pembukaan sekolah  awam kanak-kanak pekak pertama di Amerika Syarikat iaitu di Hartford Connecticut 1817. Gallaudet bersama muridnya yang pekak Laurent Clerc membuktikan dan menjadi model kejayaan orang pekak di Amerika Syarikat. Pada akhir 1870an, hampir satu pertiga daripada jumlah guru-guru bagi orang-orang pekak di Amerika Syarikat terdiri daripada mereka yang pekak.

            Samuel Von Heinicke (1729-1790) telah mengkritik kaedah tangan ini dan mencipta  kaedah Jerman atau kaedah lisan. Pertentangan berlanjutan kedua-dua kaedah disebabkan pengaruh ekonomi dan politik bukan disebabkan kajian-kajian saintifik. Berdasarkan International Congres of Education of the Deaf 1880 di Milan, Itali, kaedah perancis atau kaedah tangah telah dikecam sebagai kaedah yang merosakkan pemerolehan bahasa kanak-kanak pekak. Sebagai kesinambungannya kaedah lisan atau kaedah Jerman telah mengambil tempat sebagai kaedah utama mengajar bahasa kanak-kanak pekak. Hasil daripada kaedah ini didapati kanak-kanak pekak yang tamat persekolahannya  didapati bahasa yang mereka cakapkan tidak difahami. Secara amnya kaedah lisan ini gagal termasuklah pelajar pekak pada tahap hilang pendengar  70dB atau lebih dan 35dB hingga 69dB digolongan sebagai mereka yang ‘sukar mendengar’ (Conference of Executives of American Schools for yhe Deaf )

            Pada awal pertengahan tahun 1930an kaedah neo-oralisme  diperkenalkan oleh Rusia untuk pengajaran bahasa melalui pengejaan tangan. Kaedah neo-oralisme didapati cukup tinggi nilainya jika dibandingkan dengan kaedah lain. Lewis ( 1967 ) berpendapat kaedah neo-oralisme ini sebagai;

“Jelaslah bagi kami daripada yang diperlihatkan, bahawa orang Rusia lebih berjaya daripada kita dalam perkembangan bahasa,perbendaharaan kata dan pertuturan kanak-kanak pekak apabila kanak-kanak ini dimasukkan dalam system pendidikan. Bagi kami ini merupakan hal yang penting untuk mengemari kaedah mereka.Penggunaan pengejaan tangan dari awal mulanya sebagai alat untuk perkembangan bahasa, komunikasi dan pertutura.

 

Pada  akikatnya kaedah neo-oralisme berjaya disebabkan kaedah ini diperkenalkan pada peringkat awal umur kanak-kanak iaitu sebelum berumur 2 tahun atau lebih awal daripada itu. Kaedah neo-Oralisme bukan sahaja berjaya memperkenalkan kaedah lisan-tangan tetapi pendekatan ini berjaya menyatakan bahawa resolusi-resolusi yang dipersetujui dalam Kongres Milas 1880 sebagai mitos semata-mata.

            Kenyataan bahawa komunikasi tangan mempunyai kesan yang bermanafaat dan bukan kesan yang merosakkan terhadap pemerolehan bahasa oleh kanak-kanak pekak membawa kepada kebangkitan semula minat dalam kaedah lisan tangan di Amerika Syarikat pada tahun 1960an hingga tahun-tahun 1970an. Ini menghasilkan kaedah  pengajaran yang menggunakan semua strategi komunikasi  (termasuk gerak-geri lakoan, seni lukis, bacan, tulisan, percakapan, pembacaan bibir, latihan mendengar, pengejaan tangan dan isyarat tangan ). Falsafah yang mengasaskan pendekatan ini dinamakan Komunikasi Seluruh (KS) atau Total Communiacation ( TC ). Dengan memegang prinsip falsafah Komunikasi Seluruh ini, kanak-kanak pekak tidak seharusnya dibiarkan dalam kekurangan dengan tidak menafaatkan strategi-strategi pengajaran yang bebas seperti kanak-kanak normal melalui komunikasi tangan dan bentuk pengejaan tangan dan isyarat-isyarat tangan lainnya merupakan pilihan perlu dalam komunikasi kanak-kanak pekak.

PENDEKATAN-PENDEKATAN DALAM PENGAJARAN BAHASA KANAK-KANAK PEKAK DI MALAYSIA

Pemerolehan bahasa utama bagi orang pekak secara dwibahasa dan dwimodal, secara serentak, dikalangan kanak-kanak yang bertutur dengan ibu bapa mereka yang pekak. Gejala ini menunjukan bahawa pemerolehan bahasa adalah bebas daripada modaliti. Terdapat kanak-kanak pekak yang mencipta bahasa-bahasa egosentrik untuk digunakan dikalangan mereka sendiri. Hal ini menunjukkan kebolehan untuk memproses dan menghasilkan bahasa juga bebas daripada modaliti. Kedua-dua fenomena ini menjelaskan tentang kebolehan dan pengalaman  menggabungkan pertuturan dengan sistem gerak tangan- penglihatan ( manual-visual ) untuk bahsaa lisan bagi memperingkatkan keupayaan dan perlakukan bahasa dikalangan kanak-kanak pekak.

            Sudah terbukti wujud bahawa perbendaharaan kata dan kemahiran penghasilan bahasa dalam bahasa geraktangan – penglihatan mengikut pola yang sama dengan pola yang bahasa pendengaran ( didengar ). Dengan pertimbangan ini menjelang tahun 1974 kaedah lisan yang diamalkan selama dua dekad ditolak sebagai kaedah yang unggul dan pemerolehan bahasa melalui pembacaan bibir ( speech reading ) oleh kank-kanak pekak prabahasa sangat tidak memadai untuk perkembanga emosi, intelek dan sosial yang normal. Dengan mempertimbangkan perbezaan tahap pendengaran antara kanak-kanak pekak  mempertahankan cara  sebut – dengar ( aural-oral)  untuk memperoleh bahasa harus dipertahankan dan dipelajari  ( Tan Chin Guan,1981 ).

           

            Dengan menyedari kaedah lisan yang menjadi dasar pendidikan untuk orang pekak di negara ini ternyata suatu sistem yang  menyempitkan tidak memungkinkan orang pekak untuk lebih bejaya dalam pendidikan. Dengan berpandukan kejayaan yang dicapai di Amerika Syarikat, jawatankuasa mencuba untuk menerapkan pendekatan  baru yang dinamakan Komunikasi Seluruh Kod Tangan Bahasa Melayu. Hasilnya terbentuklah Bahasa Isyarat: Komunikasi Seluruh dalam bentuk Mimeograf. KTBM yang dihasilkan oleh jawatankuasa bukan sahaja menitik beratkan keada isyarat tangan, malahan kepada asas-asas tatabahasa dan prinsip-prinsip Bahasa Melayu. Jelaslah bahawa pengamalan falsafah komunikasi seluruh di Malaysia mempertimbangkan jenis komunikasi tangan yang boleh digunakan secara serentak dengan pertuturan dalah kaedah lisan-tangan Malaysia yang baru, yakni mempunyai dua pilihan :

a.    Pertuturan dan pengejaan tangan secara serentak

b.    Pertuturan dan Bahasa Malaysia yang menggunakan isyarat tangan secara serentak.

 Pengejaan Jari

Ejaan Jari  (Fingerspelling) merupakan bahagian mustahak dalam komunikasi orang-orang berkeperluan khas bermasalah pendengaran yang digunakan untuk mengeja nama khas dan mengeja perkataan-perkataan yang tiada kod tangan.

Pengejaan jari memerlukan penguasaan abjad kerana setiap perkataan atau kosa kata yang hendak diperkatakan perlu dieja dengan cekap agar komunikasi berkesan berlaku. Ejaan jari digunakan untuk mengeja nama orang, tempat, dan lain-lain. Ejaan jari ini amat penting apabila perkataan yang hendak diperkatakan itu tidak dapat dikodkan atau diisyaratkan. Ejaan jari mempunyai 3 aspek penting:

                        i. Penyampaian Ejaan Jari iaitu (Expressive Fingerspelling) ialah                               penggunaan pergerakan fizikal bagi menyampaikan maklumat melalui                    huruf-huruf gerakan tangan.

                        ii. Penerimaan Ejaan Jari iaitu (Reseptive Fingerspelling) ialah       

                             penggunaan gerakan pandangan mata bagi menerima maklumat   

                          melalui   huruf-huruf gerakan jari.

                        iii. Ejaan Jari, iaitu mestilah diingatkan selalu yang Ejaan Jari ini                                        digunakan bagi tambahan kepada pertuturan dan bacaan bibir. Oleh                                yang demikian kita mestilah selalu bertutur atau menggerakkan bibir                                    menyebut tiap-tiap perkataan serentak dengan Ejaan Jari dan Kod                                   Tangan.

 Pertuturan KIU 

Pertuturan kiu terdiri daripada bahasa pertuturan yang diiringi dengan kiu tangan iaitu petunjuk yang ditunjukkan oleh seseorang penutur supaya setiap suku kata yang dituturkan itu boleh dicam dengan jelas memalui penglihatan dan juga melalui pendengaran. Oleh yang demikian, setiap perkataan pertuturan kiu yang ditutur boleh dilihat dengan nyata oleh mereka yang hanya mampu mendengar secara kabur, serta didengar dan dilihat secara serentak oleh mereka yang sempurna deria.

Kiu tangan dalam pertutuan kiu tidak direka oleh Dr. R. Orin Cornett, dari Kolej Galludet, Washington, DC  pada tahun 1967. Manakala di Malaysia  diperkenalkan pada tahun 1992 berdasarkan pekeliling bahagian sekolah Kementerian Pendidikan Malaysia bilangan KP(BS-KP) 8501/R & D/Jld (1)/(4) yang telah dilaksanakan di Sekolah Rendah Kebangsaan Sultan Alam Shah (2) Petaling Jaya, Selangor. Kaedah ini menggabungkan pertuturan dan isyarat (kiu) serentak. Prinsip-prinsip tersebut diaplikasikan terhadap Bahasa Melayu. Setiap kiu tangan terdiri daripada suatu bentuk tangan yang diletakkan pada posisi tangan yang khas. Hanya 8 bentuk tangan digunakan, iaitu:

Dalam pertuturan kiu, setiap suku kata yang ditutur boleh dicam dengan jelas melalui corak visual yang terdiri daripada pergerakan bibir yang dilihat ketika suku kata itu ditutur dan kiu tangannya yang diiringi secara serentak. Dalam kaedah bacaan bibir, kebanyakan suku kata kelihatan serupa walaupun ia berbunyi amat berbeza terutamanya bagi suku kata seperti  /ma/, /ba/, /pa/. Dalam setiap keadaan, kedua-dua bibir bermula dengan dietapkan. Kemudian ia dibuka apabila suku kata tersebut dituturkan. Keadaan ini menyukarkan  untuk  mengecam setiap satu daripada suku kata itu dengan hanya melihat pada mulut, iaitu seperti yang berlaku didalam bacaan bibir. Walau bagaimanapun, dalam Pertuturan Kiu rupanya begini:

Posisi tangan memudahkan kita melihat perbezaan diantara vokal-vokal yang kelihatan serupa dalam kaedah bacaan bibir. Kiu tangan membantu mengatasi kesulitan-kesulitan yang dihadapi semasa membaca bibir dengan menjadikan suku kata-suku kata yang berbunyi berbeza juga kelihatan berbeza diantara satu sama lain. Sebaliknya, semua suku kata yang berbunyi sama akan kelihatan sama. Dengan cara ini, semua perkataan yang ditutur boleh dicam dengan jelas melalui penglihatan apabila Pertutuan Kiu digunakan. Ini memungkinkan kanak-kanak pekak membaca dengan jelas apa yang sedang dituturkan kepada mereka walaupun mereka mungkin tidak dapat mendengar dengan jelas apa yang dituturkan kepada mereka iaitu mereka akan betul-betul akan dapat membaca apa yang dikatakan oleh penutur melalui bacaan bibir. Sebagai tambahan kepada Pertuturan Kiu, isyarat-isyarat dan kaedah ejaan jari juga mempergunakan tangan untuk mewakili perkataan-perkataan yang disebut. Ketiga-tiga cara untuk mewakili perkataan secara visual dengan tangan ini adalah bersamaan dengan tiga bentuk di mana perkataan pertuturan lazim diwakili di dalam penulisan iaitu penulisan silabik, penulisan ideograf dan penulisan menurut abjad.

            Walaupun kebanyakan bahasa biasanya hanya menggunakan salah satu daripada bentuk-bentuk penulisan ini, ketiga-tiga bentuk ini boleh digunakan di dalam penulisan bahasa Jepun.

Kanak-kanak yang berpendengaran normal berupaya mempelajari bahasa pertama mereka dengan mendengar perkataan-perkataan pertuturan. Kanak-kanak pekak, yang tidak boleh mendengar perkataan-perkataan pertuturan dengan cukup jelas untuk menguasai bahasa pertama mereka melalui cara yang sama dengan kanak-kanak yang boleh mendengar, perlu melihat dengan ketara bahasa yang diperkatakan kepada mereka. Oleh kerana perkataan-perkataan yang ditulis tidak sesuai untuk tujuan komunikasi dengan kanak-kanak terlalu kecil, maka perkataan-perkataan dalam bentuk tangan iaitu perkataan-perkataan isyarat, perkataan-perkataan kiu dan perkataan ejaan jari biasanya diguna dalam intervensi bahasa awal dengan kanak-kanak pekak.

Bacaan Bibir 

Bacaan bibir adalah kebolehan memahami apa yang dikata dengan melihat bibir. Ia juga dikenali sebagai lip reading/speech reading. Kaedah bacaan bibir amat berkesan sekiranya kanak-kanak bermasalah pendengaran mempunyai tahap pendengaran yang sederhana atau rendah iaitu 30 dB – 70 dB. Latihan pendengaran mampu menambahkan kebolehan bacaan bibir. Kaedah bacaan bibir menekankan kepada penggunaan penglihatan sepenuhnya. Oleh sebab itu, kaedah ini mengkehendaki pelajar sentiasa melihat gerak bibir penutur dengan tepat. Dalam situasi ini, penutur dikehendaki berada dalam keadaan yang terang dan mudah serta jelas untuk dilihat. Menunjukkan bibir adalah alat artikulasi yang terletak pada bahagian luar rongga mulut.  Bibir terdiri daripada otot-otot kenyal yang boleh dihamparkan dan dibundarkan.  Bibir berfungsi dalam dalam membuat sekatan kepada udara yang keluar dari rongga mulut.  Gusi pula adalah alat pertuturan yang letaknya di antara gigi dan lelangit keras.  Keadaannya cembung dan berperanan sebagai  daerah artikulasi iaitu daerah penyebutan. Gusi berperanan dalam pengeluaran bunyi seperti  (t) , (d) , (l)  dan sebagainya dengan bantiuan hujung lidah yang berfungsi membuat penyekatan.

Auditori  Verbal

Kaedah ini bertujuan mengajar pertuturan dengan menekankan kemahiran mendengar dari saki baki pendengaran secara lebih berkesan dengan dikuat melalui penggunaan alat bantuan pendengaran disamping menggunakan deria-deria lihat dan sentuh. Sebelum menentukan kaedah yang sesuai atau tidak kepada seorang pelajar itu, satu ujian diadakan untuk menentukan kehilangan pendengaran, dan adakah saki baki pendengarannya boleh digunakan.Setelah itu baharulah kemahiran-kemahiran mendiskriminasi bunyi seperti kemahiran mendengar bunyi, mengesan dan mengarah, mengajuk, mengenal dan membezakan bunyi-bunyi yang diperkenalkan dan diajar kepada kanak-kanak yang bermasalah pendengaran.Kaedah Auditori Oral mengajar kanak-kanak mengikut proses normal, iaitu menekankan proses mendengar serta bertutur. Bagi pelajar-pelajar yang bermasalah pendengaran ringan akan mendapat manfaat mengunakan kaedah ini. Kecuali pelajar-pelajar yang mengalami masalah pendengaran sejak lahir, dan teruk pula kadang-kadang mengalami masalah dan kesukaran mengikut kaedah ini.

            Kaedah oral auditori adalah menitikberatkan penggunaan saki baki pendengaran yang ada pada mereka. Saki baki pendengaran yang ada pada mereka ini perlu dirangsang semaksima yang mungkin supaya pelajar ini dapat menggunakan pertuturan dan bacaan bibir semasa berada dalam situasi aktiviti berbahasa. Kaedah ini memerlukan guru pendidikan boleh mengendalikan dan  mengenal setiap alat bantuan mengajar seperti Post Aural Aid (alat bantu belakang telinga), Body-Worm Aid (alat Bantu dipakai pada badan), In the Ear Aid (alat Bantu dalam telinga) dan Bone Conductor (konduktor tulang).

 

BAHASA ISYARAT Malaysia

BIM adalah bahasa komunikasi. Pembentukan atau pergerakan tangan dan jari dan lain-lain adalah untuk memberi kepelbagaian sesuatu makna atau gambaran. Ia adalah bahasa orang pekak yang tidak menyerupai mana-mana bahasa yang ditutur, ditulis atau dibaca. BIM ialah bahasa yang tulen bagi Orang Pekak Malaysia. BIM juga merupakan bahasa ibunda dan bahasa istimewa bagi Orang Pekak Malaysia. BIM digunakan dan diterima oleh Orang Pekak Malaysia secara meluas. Dengan menggunakan BIM, Orang Pekak mampu berbincang pelbagai isu-isu yang timbul, bergurau-senda, memudahkan komunikasi antara dua Orang Pekak serta memberi kesan pemahaman yang baik kepada antara satu yang lain. Selain itu, BIM ini juga mempunyai peraturan untuk digunakan dan tatabahasa tersendiri. BIM ini diwujudkan secara semulajadi  oleh komuniti  pekak  dan bukan dicipta secara perseorangan.

Bagi mendalami pembentukan isyarat BIM kefahaman memahami maksud sebenar bahasa itu sendiri harus dilihat dari aspek kefungsian bahasa berkenaan. Menurut Ho Koon Wei  (2007) , BIM  adalah satu bahasa yang mempunyai struktur dan tatabahasa tersendiri, dikongsi bersama komuniti-komuniti di dalam sesebuah negara; Ia bukanlah suatu perhubungan tetapi lebih merupakan alat untuk berkomunikasi atau berhubung antara satu sama lain. Bagi beliau BIM terbahagi kepada dua  jenis bahasa iaitu bahasa percakapan dan bahasa penulisan. Bahasa Isyarat merupakan satu jenis bahasa baru kerana tidak ramai orang mampu menguasainya. Bahasa Isyarat Malaysia didefinisikan sebagai:

            “ A visual language, stands for Bahasa Isyarat Malaysia, a shared language with own structure and grammar, used in the Deaf communities in Malaysia”.

Dengan kata lainnya ianya  adalah bahasa bergambar yang boleh dilihat, mewakili Bahasa Isyarat Malaysia, yang mempunyai struktur dan tatabahasa tersendiri dan digunakan oleh warga pekak di Malaysia meliputi;

a.   Phonology-Kajian Bunyi,

b.    Morphology-Kajian Morfologi

c.    Syntax-Kajian sintaksis

Dari aspek kajian fonologi menurut Liddel  & Johnson ( dalam Ho Koon Wei 2007:29)  setiap isyarat boleh menggunakan tangan sama ada salah satu atau kedua-dua tangan. Kajian Bunyi mempunyai 5 bahagian iaitu Bentuk tangan, Pergerakan, Kedudukan, Orientasi Tapak tangan dan Non manual Signal .Dengan kata lain setiap pergerakan atau simbol akan mewakili sesuatu yang membawa maksud yang akan dapat difahami oleh warga pekak itu sendiri. Terdapat  lima bahagian pada setiap isyarat iaitu bentuk tangan (handshape),  pergerakan tangan (movement), lokasi tangan (location), tapak tangan (palm orientation), tanda bukan manual (nonmanual signals). Tapak tangan meliputi pergerakan ke atas, ke bawah, ke tepi, keluar, ke dalam dan lain-lain. Lokasi tangan meliputi di kepala, di badan, di muka, di leher, ruang bebas, dan lain-lain. Pergerakan tangan dikesan melalui kepelbagaian pergerakan iaitu pergerakan sama ada satu atau duan tangan dalam bentuk lurus, bengkok, ulangan, pusingan dan lain-lain. Tanda bukan manual meliputi lain-lain tanda yang ada memberi erti tatabahasa yang khas iaitu tanda yang menunjukkan perasaan, mimik muka, gerakan tangan, kepala dan badan dan lain-lain.

             Morfologi pula lebih menumpukan kepada isyarat berkonsep, perbuatan, karaktor atau bentuk dan simbol sesuatu. Sintaksis pula lebih tertumpu kepada membuat ayat, seperti contoh subjek dan kata kerja atau kata kerja sahaja yang mampu memberi makna yang lengkap. Sistem BIM  yang digunakan oleh orang pekak adalah berlainan dan tidak sama dengan sistem bahasa Melayu . Sesuatu bahasa yang dicipta mempunyai struktur dan tatabahasa yang tersendiri, dikongsi atau digunakan oleh suatu komuniti masyarakat di sesebuah negara. Bahasa bukan satu perhubungan tetapi satu alat untuk berkomunikasi. Kemahiran berbahasa dapat dilihat dari aspek pertuturan dan penulisan. Bahasa pertuturan iaitu melalui percakapan, menggunakan lidah, mulut dan suara untuk menyampaikan atau menyatakan dan jenisnya seperti Bahasa Malaysia, English, Mandarin,dialek Hokkien  dan lain-lain. Manakala bahasa penulisan iaitu melalui penulisan yang menggunakan mata untuk membaca dan menggunakan tangan untuk menulis atau menaip. Bahasa isyarat pula adalah bahasa yang diisyaratkan yang dipraktikkan melalui isyarat dan  diaplikasikan dengan menggunakan mata untuk menerima dan menggunakan tangan serta muka untuk mengekspresi. Dari aspek  linguistik Bahasa Isyarat terdapat tiga kemahiran yang diutamakan iaitu fonologi, morfologi dan sintaksis

 

RUMUSAN

• Sejarah perkembangan pendekatan memperlihat perbezaan antara isyarat,oralisma, bahasa isyarat dan kod tangan.
• Bahasa isyarat mendominasi kaedah komunikasi kanak-kanak bermasalah pendengaran.
• Amalan di Malaysia menggunakan Kod Tangan Bahasa Melayu dan Bahasa Isyarat dan Pengejaan Jari.
• Falsafaha Komunikasi Seluruh menggabungkan keseluruhan medium komunikasi.